στα πλαίσια των εκδηλώσεων για τα 4 χρόνια του Pasamontaña
ο χώρος ανοίγει στις 8μμ
Παρασκευή 20 Ιουνίου στις 8.00 μ.μ.
ΤΟ ΒΙΟΛΙ (“EL VIOLIN”)
Παρασκευή 20 Ιουνίου στις 8.00 μ.μ.
ΤΟ ΒΙΟΛΙ (“EL VIOLIN”)
του Francisco Vargas, 2006, 98΄, Μεξικό, ασπρόμαυρο.
Παίζουν: Don Ángel Tavira, Dagoberto Gama, Gerardo Taracena.
Παίζουν: Don Ángel Tavira, Dagoberto Gama, Gerardo Taracena.
Ο Δον Πλουτάρκο, ο γιος του Τζενάρο και ο εγγονός του Λούτσιο, αποτελούν μια ολόκληρη γενιά επιδέξιων μουσικών. Ταυτόχρονα βοηθούν το ένοπλο κίνημα ανταρτών αγροτών (δεκαετία του 1970), οι οποίοι καταληστεύονται από την κεντρική εξουσία του δικτατορικού καθεστώτος. Όταν οι κυβερνητικές δυνάμεις καταλαμβάνουν το χωριό, οι αντάρτες αναγκαστικά υποχωρούν προς τα γύρω βουνά, αφήνοντας πίσω τον οπλισμό και τα πυρομαχικά τους. Ο Δον Πλουτάρκο καβάλα σε ένα δανεικό μουλάρι επιστρέφει με το βιολί του με στόχο να μεταφέρει κρυφά μερικά όπλα στους αντάρτες. Ο στρατιωτικός διοικητής απαιτεί να του παίζει στο βιολί, ο γέρος υπακούει ζητώντας σε αντάλλαγμα να επισκέπτεται τη σοδειά του…
Η ταινία με μοναδικές εικαστικά εικόνες, χωρίς περιττά φτιασιδώματα, με απόλυτη λιτότητα και ομορφιά κάνει ευθείες αναφορές στα αντάρτικα κινήματα, τα οποία καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της Μεξικάνικης ιστορίας, του 20ου αιώνα. Μια πολιτική και κοινωνική ταινία, η οποία αποτυπώνει με τόσο λίγα μέσα, αλλά τόσο εκφραστικά και αληθινά τη μονομαχία ανάμεσα σε ένα περίστροφο στρατιωτικού και στο ταλαιπωρημένο βιολί ενός γέρου αγρότη μουσικού. Εξαιρετική η παρουσία του 81χρονου ερασιτέχνη ηθοποιού Ντον Ανχέλ Ταβίρα, ταυτόχρονα μουσικού, με τα κομμένα δάχτυλα και το σκαμμένο από το χρόνο πρόσωπο που δίνει ευγένεια και αξιοπρέπεια στο χαρακτήρα του επαναστάτη αγρότη.
Η ταινία με μοναδικές εικαστικά εικόνες, χωρίς περιττά φτιασιδώματα, με απόλυτη λιτότητα και ομορφιά κάνει ευθείες αναφορές στα αντάρτικα κινήματα, τα οποία καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της Μεξικάνικης ιστορίας, του 20ου αιώνα. Μια πολιτική και κοινωνική ταινία, η οποία αποτυπώνει με τόσο λίγα μέσα, αλλά τόσο εκφραστικά και αληθινά τη μονομαχία ανάμεσα σε ένα περίστροφο στρατιωτικού και στο ταλαιπωρημένο βιολί ενός γέρου αγρότη μουσικού. Εξαιρετική η παρουσία του 81χρονου ερασιτέχνη ηθοποιού Ντον Ανχέλ Ταβίρα, ταυτόχρονα μουσικού, με τα κομμένα δάχτυλα και το σκαμμένο από το χρόνο πρόσωπο που δίνει ευγένεια και αξιοπρέπεια στο χαρακτήρα του επαναστάτη αγρότη.
Παρασκευή 27 Ιουνίου στις 8.00 μ.μ.
Η ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΗ ΠΑΤΑΓΟΝΙΑ
Η ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΗ ΠΑΤΑΓΟΝΙΑ
του Héctor Olivera, 1974, 104’, Αργεντινή,
σε σενάριο βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Osvaldo Bayer.
Παίζουν: Héctor Alterio, Luis Brandoni, Federico Luppi, Pepe Soriano, Osvaldo Terranova, José María Gutiérrez, Pedro Aleandro, Fernando Tacholas Iglesias.
Η Παταγονία καταλαμβάνει το νοτιότερο τμήμα της Νότιας Αμερικής και βρίσκεται στις νότιες περιοχές της Αργεντινής και της Χιλής. Σημαντική για την οικονομία της αργεντίνικης Παταγονίας η κτηνοτροφία, που γνωρίζει τη μέγιστη ανάπτυξή της κατά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο.
Όμως, η παγκόσμια πτώση στις τιμές μαλλιού θα ανατρέψει τα δεδομένα, καθώς αυτή η πτώση προκαλεί το 1920 κρίση στην εκτροφή προβάτων στην Παταγονία. Η κρίση και οι συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης και αθλιότητας οδηγούν στην εξέγερση. Ισπανοί αναρχικοί (ένας από τους ηγέτες του κινήματος ο Antonio Soto) που βρέθηκαν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, Χιλιανοί απόκληροι που δουλεύουν τη γη, Αργεντινοί αγρότες που φαντάζονται καλύτερες μέρες, ενώνονται ενάντια στους εκμεταλλευτές. Αντιμετωπίζουν, όμως, τη βάρβαρη καταστολή των γαιοκτημόνων, της αστυνομίας και του στρατού, που κορυφώνεται με τη δολοφονία 1500 απεργών το 1921-22 σε μία από τις πιο βάρβαρες σφαγές στην αργεντίνικη ιστορία.
Το σημάδι όμως εκείνης της εξέγερσης έχει μείνει ανεξίτηλο σε όλη τη Λατινική Αμερική, την ήπειρο που σε έναν τοίχο της πρωτογράφτηκε το σύνθημα: “Οι μοναδικοί χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δε δίνονται”.
Όμως, η παγκόσμια πτώση στις τιμές μαλλιού θα ανατρέψει τα δεδομένα, καθώς αυτή η πτώση προκαλεί το 1920 κρίση στην εκτροφή προβάτων στην Παταγονία. Η κρίση και οι συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης και αθλιότητας οδηγούν στην εξέγερση. Ισπανοί αναρχικοί (ένας από τους ηγέτες του κινήματος ο Antonio Soto) που βρέθηκαν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, Χιλιανοί απόκληροι που δουλεύουν τη γη, Αργεντινοί αγρότες που φαντάζονται καλύτερες μέρες, ενώνονται ενάντια στους εκμεταλλευτές. Αντιμετωπίζουν, όμως, τη βάρβαρη καταστολή των γαιοκτημόνων, της αστυνομίας και του στρατού, που κορυφώνεται με τη δολοφονία 1500 απεργών το 1921-22 σε μία από τις πιο βάρβαρες σφαγές στην αργεντίνικη ιστορία.
Το σημάδι όμως εκείνης της εξέγερσης έχει μείνει ανεξίτηλο σε όλη τη Λατινική Αμερική, την ήπειρο που σε έναν τοίχο της πρωτογράφτηκε το σύνθημα: “Οι μοναδικοί χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δε δίνονται”.
