ΤΑ ΧΙΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΙΛΙΜΑΝΤΖΑΡΟ
Robert Guédiguian
2011 | 90'
Μια ιστορία αλληλεγγύης εμπνευσμένη από το ποίημα του Victor Hugo* "Kαλοί που είν’ οι φτωχοί" (Les Pauvres Gens)
“Η γειτόνισσά μας πέθανε εψές. Θα ’ταν σαν έλειπες.
Άφησε πίσω δυο μικρά, μωρά παιδιά, ευάλωτα: Γουίλιαμ και Μαντελίν.
Το ένα απλά τραυλίζει, το άλλο μόλις που βαδίζει.”
Ο άνδρας έδειχνε βαρύς και στη γωνιά διωγμένος
Το γούνινο μπερέ του
-στη θάλασσα και τη βροχή λουσμένο-
πιάνοντας στο κεφάλι μουρμούρισε δειλά – τί τέλος!
“Έχουμε πέντε παιδιά, μ’ αυτό επτά” είπε αυτός.
“Και ήδη με αναβροχιά θα κοιμηθούμε
Χωρίς τροφή πολλές φορές το δίχως άλλο. Και το λοιπόν;
(…)
Σύρε και φέρ’ τα, γυναίκα. Θα φοβηθούν πολύ,
αν με νεκρούς ξυπνήσουν μόνο.
Ήταν η μάνα τους που χτύπησε την πόρτα,
πρέπει να έρθουνε κοντά μας τα μικρά.
Αδέρφια θα γενούν για τα παιδιά μας,
και στην αγκάλη μου θα μένουν στα ζεστά.
Μόλις στο σπίτι μας τους ξένους τούτους δει
ο Θεός, θα δώσει άλλη τόση πια τροφή:
Θα κοπιάσω. Κρασί άλλο δε θα πιω.
Σύρε και φέρ’ τα. Γιατί διστάζεις, αγαπημένη;
Έτσι καμώνεσαι να προχωράς εσύ;
Κι εκείνη έκανε στην άκρη για να πει
“Μα..Ήρθαν (κιόλας) οι ξένοι!”..
____
Robert Guédiguian:
"Για μένα, ένα από τα πιο σοβαρά θέματα στη σημερινή κοινωνία είναι ότι δεν υπάρχει πια ταξική συνείδηση. Με την έννοια ότι δεν μπορείς πια καν να πεις «εργατική τάξη», γι’ αυτό μιλάω για «φτωχούς ανθρώπους» (...) Για τις νεότερες γενιές, σε ό,τι αφορά τους «νεόπτωχους», θέλαμε να μιλήσουμε για αυτούς που -εντελώς χτυπημένοι από τη φτώχεια- είναι πιο επαναστατημένοι από τους κύριους χαρακτήρες & οι οποίοι έχουν βρει μια εύθραυστη ισορροπία, μόνο και μόνο επειδή οι συνθήκες τους επέτρεψαν να το κάνουν, αποσυρόμενοι σε μια εσωτερική μοναχικότητα μέσα στη μικρότερη ομάδα που υπάρχει, την οικογένεια."
