Κυριακή 23/12 στις 20:00 - Square

Square

Σκηνοθεσία: Ruben Östlund

Έτος: 2017

Διάρκεια: 95'  

Η προβολή της Κυριακής θέτει ζητήματα που κεντρίζουν το ενδιαφέρον: Ως που μπορεί να φτάσει το μάρκετινγκ; Ποίες μεθόδους, πώς χρησιμοποιεί την τέχνη και τον άνθρωπο;  Θίγονται ζητήματα όπως της ενσωμάτωσης της τέχνης - ανάμεσα σε άλλα - με κορύφωση το ΤΕΤΡΆΓΩΝΟ (1).

"Μπορείς να εμπιστευτείς βρισκόμενος σε αυτό ή να ζητήσεις βοήθεια, αν χρειαστείς;", λέει κανόνας στην γκαλερί της υπόθεσης

Όμως περιχαρακώνεται η ξεγνοιασιά σε 1χ1; Σε προαποφασισμένη περιοχή; Με όρους θεάματος και στόχο αγοραστές εκατομμυριούχους; Ακόμα και έτσι, τι γίνεται όταν οι δημιουργοί-καλλιτέχνες στην προσωπική ζωή επιβεβαιώνουν το χάσμα των τάξεων, την καχύποπτη, ρατσιστική αντιμετώπιση των αδύναμων κομματιών της κοινωνίας και εντέλει την παντελή αδιαφορία για την πορεία τους; Οι άστεγοι, οι πρόσφυγες, οι διαφορετικοί, σε κρίση -όσοι δηλαδή εκτός του ευνομούμενου αποδεκτού κοινωνικού ιστού- είναι προς ΧΡΗΣΗ για την υψηλή τέχνη. Από την πένα του 'Εστλουντ δεν γλυτώνουν ούτε οι φιλάνθρωποι. Δε φείδεται να αναφέρει το επίκαιρο ενδιαφέρον τους. Την ταινία προτείνουμε και για τον τρόπου με τον οποίο αναδεικνύει τη δυναμική χειραγώγηση μέσω των social media, αλλά και γιατί δε μένει στην καταγγελία.

"...Οι θεωρητικοί που δε ζουν μια εξεγερτική ζωή δε λένε τίποτα που ν' αξίζει να λεχθεί και οι ακτιβιστές που αρνούνται να σκεφτούν κριτικά δεν πράττουν τίποτα που ν' αξίζει να γίνει"

ακριβώς ό,τι καταπατείται εκτός του ουτοπικού "Τετραγώνου".

Η τέχνη παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα  μιας υπερβολικά εκλεπτυσμένης πολιτιστικής γλώσσας που δημιουργεί φραγμούς μεταξύ των ατόμων. 'Η απλοποιεί τη γλώσσα απόδοσης στο ήμισυ του βασικού συναισθηματικού λεξιλογίου ενός κατοικίδιου ζώου. 

Ποίοι κανονίζουν την πολιτική ορθότητα; Τι είναι σήμερα τέχνη, ελευθερία της έκφρασης και ως πού μπορεί να φτάσει; Όσοι στα ύπατα αξιώματα, τις γκαλερί, τα μουσεία σύγχρονης τέχνης, στις ανώτατες σχολές καλών τεχνών, σε επιτροπές βραβείων Kandinsky, πχ συνωστίζονται να αποδείξουν πως η τέχνη αδιαφορεί για την πολιτική, υπεράνω της στράτευσης δήθεν. Και πώς ακριβώς τότε βραβεύτηκε ο νεοφασίστας Beliayen για το όραμά του 'θα επιστρέψουμε τα πάντα' - απεικονίζοντας τις ρώσικες παραδόσεις. "Everyone Shut Up!", παρήγγειλε στην καλλιτεχνική σκηνή ο αρχισυντάκτης της Artchronika στην 1η Μπιενάλε Μόσχας.

Ανακηρύσσουν καλλιτέχνη της χρονιάς  ή σκηνοθέτη ή λογοτέχνη στα Νόμπελ, κατά που φυσά ο δικό τους άνεμος - η κυκλοφορία κεφαλαίων της εποχής. Αλλά στη συγκυρία αυτή, το να καθίστανται από ιθύνοντες του πολιτισμού μόδα, ο κρυπτοφασισμός είναι συμμετοχή και παραδοχή εντέλει της πολιτικής διάσταση της τέχνης. 

"Ας ανθίσουν 1000 λουλούδια" διατείνονται για την ελευθερία της έκφρασης! Φυσικά τα δικά τους λουλούδια, μην παρεκτρεπόμαστε κιόλας

(1) 

 

Κυριακή 9/12 στις 20:00 - 120 Χτύποι το λεπτό

120 χτύποι το λεπτό 

Σκηνοθεσία: Robin Campillo

Έτος:  2017 

Διάρκεια: 140'  

Βρισκόμαστε στο Παρίσι, αρχές της δεκαετίας του '90, όταν η γαλλική Act Up κορυφώνει τις δράσεις της, ενημερώνοντας για τον ιό του AIDS και απαιτεί από την κυβέρνηση και τις φαρμακευτικές εταιρείες να επισπεύσουν τις δοκιμές για τα φάρμακα που θα μπορούσαν να σταματήσουν την ιλιγγιώδη θανατηφόρα διαδρομή του ιού όχι μόνο στην γκέι κοινότητα, αλλά και ανάμεσα στους τοξικοεξαρτημένους,τις σεξεργάτριες και τους φυλακισμένους. 

Ο τίτλος της ταινίας «120 Χτύποι το Λεπτό» αναφέρεται στο σημείο εκείνο που η καρδιά χτυπάει πλέον σε επικίνδυνα σημεία: όταν η επιθυμία γίνεται εμμονή, η χαρά ελευθερώνει ενέργεια, ο θυμός μετατρέπεται σε βία και το μόνο που έχει σημασία είναι να καταφέρεις να μην περάσεις το όριο - για να μην χάσεις τη στιγμή αλλά κυρίως την ίδια σου τη ζωή.

Μια ταινία που ξετυλίγεται πάνω στις έννοιες της αντίστασης, της δράσης, του ακτιβισμού, της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης, έννοιες που έχουν νόημα μόνο όταν είσαι διατεθειμένος να φτάσεις σε εκείνο το σημείο όπου η καρδιά χτυπάει στο όριο των 120 χτύπων το λεπτό. Ισως γιατί μόνο σε εκείνο το σημείο κάθε μάχη, κάθε νίκη και κυρίως κάθε ήττα και κάθε θυσία αρχίζει να αποκτά πραγματικό νόημα. Μια ταινία ορόσημο για την οροθετικότητα, την ομοφυλοφιλία, τους αγωγές για την ταυτότητα και κυρίως για τη ζωή, ενάντια στο στίγμα, στην μη ορατότητα, στον θάνατο.

Κυριακή 25/11 στις 20:00 - Suburbicon

Suburbicon

Σκηνοθεσία: George Clooney

 Έτος: 2017

Διάρκεια: 95'

Σε βιτριολική σάτιρα πάνω στην αμερικανική κοινωνική, ηθική και πολιτική πραγματικότητα μετατρέπει ο Τζορτζ Κλούνεϊ σενάριο των αδελφών Κοέν.

Το φιλμ καλωσορίζει στο Suburbicon, ένα ηλιόλουστο προάστιο, πρότυπο πραγμάτωσης του αμερικανικού ονείρου, έτος 1959. Μέρος ήσυχο, σύγχρονο, πλούσιο σε ανέσεις και γεμάτο καλοσυνάτους κατοίκους. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που η οικογένεια αφροαμερικανών Mayers θα έρθει να μείνει δίπλα τους, οδηγώντας τους ρατσιστές λευκούς στο να δείξουν πού ακριβώς έχουν γραμμένη την περίφημη φυλετική ενσωμάτωση, την οποία με κόπο και αίμα διεκδικεί το κίνημα για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα των μαύρων.  

Ταυτόχρονα,αν και η οικογένεια Λοντζ είναι εκ των ακρογωνιαίων λίθων στην κοινότητα Suburbicon, η ζωή της ανατρέπεται ξαφνικά, όταν μια επίθεση που δέχεται από αγνώστους στο σπίτι τους επιφέρει τον τραγικό θάνατο της μητέρας του μικρού Νίκι.

• Δράστες υποκριτές, αξιοθρήνητοι χαρακτήρες, άπληστοι και ηλίθιοι, στο αδιέξοδο που επιφυλάσσει για αυτούς το κυνήγι του αμερικανικού ονείρου.
• Σενάριο βασισμένο σε αληθινά γεγονότα ρατσιστικών ταραχών στο Λεβιτάουν της Πενσιλβάνια το 1957
• Διαπιστώσεις για το μέγεθος της υποκρισίας, του ρατσισμού και της πατριαρχίας (ενδεικτικές οι σκηνές με τον ανδροκρατούμενο όχλο) που χαρακτηρίζει την αμερικανική κοινωνία, ξεκινώντας από το άτομο, περνώντας στην μεταπολεμική πυρηνική οικογένεια και φτάνοντας ως το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Το Suburbicon σκιαγραφεί το νόμιμο παρακράτος που δημιουργήθηκε αμέσως μετά τον Πόλεμο, με τα προάστια που ξεφύτρωσαν σαν δηλητηριώδη μανιτάρια & ισοπέδωσαν τη μεσαία τάξη, αφού στην κοιλιά τους έβραζαν οι κοινωνικές διακρίσεις & από τα σπλάχνα τους εξερράγησαν οι διαφορές. Άσχετα αν οι ιστορικές συμπλοκές πραγματοποιήθηκαν στα μητροπολιτικά κέντρα

Surbubicon 1959,

Charlottesville 2017,

Γλάδστωνος 2018,

δεν απέχουν  δα

Κυριακή 11/11 στις 20:00 - Η μορφή του νερού

Η μορφή του νερού 

Σκηνοθεσία: Guillermo del Toro

 Έτος: 2017

Διάρκεια: 120' 

Η ευλογημένη ατέλεια, η πιθανότητα να αποτυχαίνεις και να ζεις! 

Αρχή δεκαετίας ’60, ψυχρός πόλεμος, αμφίβιο ανθρωποσαυροειδές ον -που ιθαγενείς της Λατινικής Αμερικής λάτρευαν ως Θεό- έχει απαχθεί από την κυβέρνηση των ΗΠΑ για μυστικά πειράματα σε ειδικό εργαστήριο στη Βαλτιμόρη, μια μουγκή καθαρίστρια στο εργαστήριο το βλέπει φυλακισμένο, μια ασυνήθιστη αγάπη θα γεννηθεί. Ο Θεός της κανονικότητας, του αμερικάνικου ονείρου, της μάτσο τελειότητας μοιάζει περισσότερο από όλα με έναν λευκό στρέιτ άντρα, δυναμικό, ψηλό, clean cut, μοιάζει με άνθρωπο της θετικής σκέψης και της επίτευξης των αποτελεσμάτων, μοιάζει με τον ιδανικό Αμερικάνο. 

Από το "δημιουργηθήκαμε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Κυρίου" ως τη μορφή του αμφίβιου όντος, ο εξάρχων των πειραμάτων βλέπει αποκλίσεις από Αφροαμερικανούς, γκέι, ανάπηρους, σοβιετικούς, φαλακρούς κλπ ενδιάμεσα. Αλλά η διαφορετικότητα είναι ευλογία & είναι παντού & αν δεν παράξεις, θα πεταχτείς κι ο ίδιος στο βάθρο της ιεραρχίας των μη "κανονικών". Με αυτή την έννοια η «Μορφή του Νερού» είναι και μια θεολογική ταινία: Πώς? Αντιδιαστέλλοντας στο Θεό της ευγονικής τελειότητας και της κανονικοποίησης το Θεό όλων των αποκλίσεων από την τελειότητα. Και κλείνοντας το φιλμ αφήνει να διατρέχουν οι στίχοι του σούφι Χακίμ Σανάι - μυστικιστικής ποίησης - τόσο ακριβείς στο παραμυθένιο περίγραμμα

"Unable to perceive the shape of You, 

I find You all around me. 

Your presence fills my eyes with Your love, 

It humbles my heart, For You are everywhere”.  

"Μην μπορώντας να συλλάβω τη μορφή σου,
σε βρίσκω παντού γύρω μου.
Η παρουσία σου γεμίζει τα μάτια μου με την αγάπη Σου.
Η καρδιά μου σφίγγεται, γιατί είσαι παντού."

Δευτέρα 04/06 στις 20:00 - Pride

Pride

Σκηνοθεσία : Matthew Warchus

Έτος : 2014

Διάρκεια : 119' 

Το Pride, ένας ύμνος στην αλληλεγγύη των κινημάτων και την ανθρώπινη φιλία, αναζητά το σημείο τομής της ομοφυλόφιλης περηφάνιας με την ταξική περηφάνια των εργατικών αγώνων.

Η ταινία μιλά για δύο παράλληλους αγώνες της εργατικής τάξης: Πρώτα τον αγώνα των λεσβιών & των γκέι αντρών στη δεκαετία του ‘80 ενάντια στην ομοφοβική προκατάληψη, τη βία στους δρόμους & την τρομαχτική απειλή του HIV-AIDS. Και την άλλη μάχη, αυτή των Βρετανών ανθρακωρύχων να σταματήσουν τη Μάργκαρετ Θάτσερ & την κυβέρνηση και να αποτρέψουν το θάνατο των ορυχείων & του σωματείου τους. 

Ήταν μια εποχή, στην οποία ο Σερ Τζέιμς Άντερτον, τότε αρχηγός της Αστυνομίας της ευρύτερης περιοχής του Μάντσεστερ, έκανε την ομοφοβική δήλωση ότι όσοι υπέφεραν από ΑIDS ζούσαν σε “έναν ανθρώπινο βούρκο, που τον έφτιαξαν οι ίδιοι”. Περιφρονούσε εξίσου τους απεργούς ανθρακωρύχους. Αποκαλούσε τις μαζικές πικετοφορίες & τις διαδηλώσεις ως “τρομοκρατικές πράξεις” & τα σωματεία “βιομηχανικές μαφίες με πολιτικά κίνητρα”. Η Θάτσερ ήξερε ότι χρειαζόταν αντιδραστικούς συμμάχους στην αστυνομία, όπως ο Άντερτον, για να τσακίσει τα βρετανικά εργατικά σωματεία, ξεκινώντας από τους ανθρακωρύχους.

Σε αυτή την ιστορική συγκυρία ο Μαρκ Άστον ήταν ο πρώτος που κατάλαβε τη σύνδεση ανάμεσα σε δύο κοινωνικές ομάδες που δέχονται & οι δύο επίθεση από την τραμπούκο Θάτσερ, τη βάρβαρη κυβέρνησή της & την πειθήνια αντιδραστική αστυνομία της.

Ο Άστον έλεγε στους γκέι ακτιβιστές φίλους του:“Οι κοινότητες των ανθρακωρύχων δέχονται την ίδια τρομοκρατία όπως εμείς, τους κακοποιεί η αστυνομία όπως εμάς. Η μία κοινότητα θα έπρεπε να στέκεται αλληλέγγυα στην άλλη. Δεν είναι λογικό να λες “είμαι γκέι & θα υπερασπιστώ την γκέι κοινότητα, αλλά δε με νοιάζει για τίποτα άλλο”.

Στη μεγαλειώδη εκδήλωση αλληλεγγύης που διοργάνωσε το LGSM του Μαρκ Άστον στο Κάμντεν του Λονδίνου, παρόμοια ανταπάντησε ο εκπρόσωπος σωματείου Ανθρακωρύχων του Dulais: “Φορέσατε την κονκάρδα μας "Κάρβουνο όχι Επίδομα Ανεργίας" (Cole not Dole) και ξέρετε καλά τι θα πει καταστολή, όπως κι εμείς. Τώρα θα φορέσουμε εμείς το δικό σας έμβλημα και θα σας υποστηρίξουμε. Δε θα αλλάξουν όλα σε μια νύχτα, αλλά τώρα 140.000 ανθρακωρύχοι γνωρίζουν ότι υπάρχουν και άλλοι αγώνες και άλλα προβλήματα. Γνωρίζουμε για τους αγώνες των μαύρων, των ομοφυλόφιλων, για τον πυρηνικό αφοπλισμό και ποτέ δε θα είμαστε πια οι ίδιοι”.

LGSM = Λεσβίες και Ομοφυλόφιλοι Υποστηρίζουν τους Ανθρακωρύχους

H LGSM συγκροτήθηκε για να υποστηρίξει τους Βρετανούς ανθρακωρύχους στην απεργία του 1984-85 που κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο. Υπήρχαν 11 ομάδες LGSM σε όλη τη Βρετανία, η LGSM του Λονδίνου -με ιδρυτή τον γενικό γραμματέα της κομμουνιστικής νεολαίας Βρετανίας Μαρκ Άστον- ήταν η μεγαλύτερη. Ο Άστον χάθηκε πρόωρα από AIDS σε ηλικία 26 ετών το 1987.

 Το πανό στην πορεία

Αν και “Pits And Perverts" ήταν οι πολιτικοί που έθιξαν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, πολλές φορές η κοινότητα με τέτοιους όρους αυτοσαρκάζεται, για να δείξει ότι το πρόβλημα δεν το έχουν οι πολύχρωμοι άνθρωποι, αλλά όσοι δεν αποδέχονται την ίδια την ανθρώπινη φύση όπως είναι.

Η ακλόνητη στήριξη στη Θάτσερ του μιντιάρχη Ρούπερτ Μέρντοχ & της άθλιας φυλλάδας του της Sun, που ξερνούσε εμετούς ομοφοβίας & αντισυνδικαλιστικής προπαγάνδας, έδωσε αυτόν τον πρωτοσέλιδο τίτλο "Λάκκοι - Ανώμαλοι" δηλ. Λαγουμιτζήδες (ανθρακωρύχοι) & Γκέι, σκοπεύοντας να γελοιοποιήσει το κύμα συμπαράστασης στην απεργία από τις λεσβίες & τους ομοφυλόφιλους άντρες. 

Δευτέρα 21/05 στις 20:00 - "In the fade "

Μαζί ή Τίποτα Πηγή: www.lifo.gr

Μαζί ή Τίποτα Πηγή: www.lifo.gr

Μαζί ή τίποτα - In the fade

Σκηνοθεσία : Fatih Akin

Ετος : 2017

Διάρκεια : 105'

 Η ζωή της Κάτια καταρρέι όταν ο κουρδικής καταγωγής άνδρας και ο μικρός γιος της σκοτώνονται σε βομβιστική επίθεση. Προσπαθώντας να συνέλθει, θα βρεθεί μάρτυρας στη δίκη δύο υπόπτων νεοναζί για τους οποίους όμως δεν υπάρχουν ατράνταχτα ενοχοποιητικά στοιχεία.
  

Δευτέρα 07/05 στις 20:00 - "Η Άλλη Όψη της Ελπίδας"

Η Άλλη Όψη της Ελπίδας - Τhe Other Side of Hope 

Σκηνοθεσία : Άκι Καουριτσμάκι

Ετος : 2017

Διάρκεια : 100'

Σε ποια από τις 2 πλευρές είναι η άλλη όψη της ελπίδας; Στο άνοιγμα της ταινίας στο αμπάρι του πλοίου κατάμαυρος από το κάρβουνο στο λιμάνι του Ελσίνκι ή στη στεριά στο τέλος λαβωμένος από τους νεοναζί;

Σε μια χώρα που δεν υπάρχει χώρος για έναν πρόσφυγα, στην καλωσύνη των ξένων υπάρχει άφθονος, απρόσμενα, χωρίς δεύτερη σκέψη.  Ο Καουρισμάκι δε φοβάται τη σάτιρα. Φοβάται μόνο τους σημερινούς ανθρώπους που ξεχνούν την ανοχή και την αξιοπρέπεια.

Κυριακή 22/04 στις 18:00 - "USSAK"

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΣΤΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ

USSAK, 2017, 120'

στις Πλειάδες 22/4/18 18.00

Ο αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος PASAMONTAÑA με τους δημιουργούς της ταινίας, τον σκηνοθέτη Κυριάκο Κατζουράκη & την Κάτια Γέρου, προβάλλουμε και συζητάμε για τα κεντρικά ζητήματα που θέτει η ταινία, την Kυριακή 22 Aπρίλη 2018, στον κινηματογράφο Πλειάδες, στο Πνευματικό Kέντρο του Δήμου Kορυδαλλού, Λαμπράκη & Ταξιαρχών, με ελεύθερη είσοδο.

 

Παρά τη συμμετοχή της στο Διεθνές Φεστιβάλ του Μόντρεαλ 2017 & στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, η ταινία «Ussak» του Κυριάκου Κατζουράκη δεν έτυχε καλής υποδοχής από τους ενσωματωμένους στο σύστημα κριτικούς ή διανομής ταινιών! Όχι για την καλλιτεχνική της αξία, με αυτή δεν ασχολήθηκαν, όσο για τα οράματα, τις “ουτοπίες”, τα μηνύματα που εκπέμπει..

Ας δούμε για τί μιλά το USSAK:

Το 2012 άρχισε να γράφεται το σενάριο του USSAK εν μέσω αναταραχής στη χώρα. Με άλμα στο χρόνο (20 με 30 χρόνια μετά), η ταινία προβάλλει φόβους & ελπίδες σε δυστοπικό μέλλον, όπου κυριαρχούν μελανοχίτωνες, ξένοι επενδυτές και δημοσιογράφοι προσκολλούμενοι της εξουσίας. Πρόσωπα βυθισμένα σε απάθεια και ψευδαισθήσεις, μέσα από συναντήσεις και άγριες συγκρούσεις, αφυπνίζονται και διεκδικούν μιαν άλλη ζωή. Στη βάση της ιστορίας η έννοια του σπόρου με όποια μορφή -κυριολεκτική, μεταφορική, συμβολική- μπορεί να τον σκεφτεί κανείς.

Με φόντο μια χώρα διαλυμένη και φοβισμένη κάπου στο κοντινό μέλλον, παρακολουθούμε τις ζωές και τις ιστορίες μιας σειράς ετερόκλητων ανθρώπων: Μιας πρώην περφόρμερ του δρόμου που δουλεύει στην γκαρνταρόμπα ενός σκυλάδικου, ενός 8χρονου κοριτσιού που περιφέρεται στους επικίνδυνους δρόμους, μιας ομάδας περιθωριακών που προσπαθούν να αντισταθούν, ενός ντραγκ/σόουμαν που απαγγέλει Καρούζο, ενός θρυλικού πιανίστα, του αρχηγού μιας ακαθόριστης σκοτεινής εξουσίας, αγροτών που προσπαθούν να προστατέψουν τα χωράφια τους από τους μεταλλαγμένους σπόρους, αλλά και μελών μιας ιδιότυπης λέσχης που ανησυχούν «μην ξυπνήσουν αναρχικά ανακλαστικά», υποστηρίζοντας την ίδια ώρα πως «κανείς δεν σηκώνει κεφάλι, γιατί δεν έχει»!

Κι αν χειροτερέψουν τα πράγματα;

Κι αν η ζωή γίνει ακόμη πιο αφιλόξενη και οι συνθήκες ακόμη πιο ακραίες;

Κι αν δε φανεί στο άμεσο μέλλον ένα αντίπαλο δέος που να σταθεί απέναντι σ’ όλα αυτά, απαιτώντας τα αυτονόητα;

Κι αν η ψυχή των ανθρώπων συρρικνωθεί ακόμη πιο πολύ, αν παραιτηθεί και πάψει να διεκδικεί μια ζωή με πληρότητα, όπως της αξίζει, τί γίνεται τότε;

Οι κεντρικοί ήρωες ζώντας κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους, είναι εγκλωβισμένοι σ’ έναν άκρατο εγωισμό. Όταν όμως οι συγκρούσεις πυκνώνουν και γίνονται αφόρητες, κάτι αλλάζει στον καθένα από αυτούς και αρχίζει μια αλυσιδωτή αφύπνιση.

Η ταινία εξερευνά την έννοια της κοινότητας & το νόημα μιας ουτοπίας καθόλου ρομαντικής, όπως ακούγεται στο φινάλε: «Ο ουτοπιστής είναι σκληρός σαν ατσάλι. Ο απόλυτος υλιστής. Ο ουτοπιστής απαιτεί το γέλιο του πίσω & δίνει φωνή σε αυτούς που δεν έχουν".

Δευτέρα 26/03 στις 20:00 - «Ο Εμποράκος»

Ο Εμποράκος - Forushande
Σκηνοθεσία - Σενάριο: A. Farhadi
Πρωταγωνιστούν: Σαχάμπ Χοσεϊνί, Ταράνεχ Αλιντούστι, Μπαμπάκ Καρίμι, Μίνα Σαντάτι
Χώρα: Ιράν, Γαλλία
Έτος: 2016
Διάρκεια: 125 λεπτά

Ο «Εμποράκος» του Ασγκάρ Φαραντί ξεκινά με μια πολυκατοικία στα όρια της κατάρρευσης, γεγονός που αναγκάζει το δάσκαλο­ Εμάντ και τη σύζυγό του Ράνα να μετακομίσουν. Το νεαρό ζευγάρι, το οποίο υποδύεται τους Γουίλι και Λίντα Λόμαν σε ένα ερασιτεχνικό ανέβασμα του «Θανάτου του εμποράκου», βρίσκει ένα βολικό καινούργιο διαμέρισμα, από το οποίο όμως η προηγούμενη ένοικος δεν έχει μαζέψει ακόμη τα πράγματά της. Αναζητώντας τη, θα μάθουν πως πρόκειται για μια γυναίκα «με πολλούς αρσενικούς επισκέπτες», ένας από τους οποίους θα περάσει από το διαμέρισμα σε λάθος στιγμή και θα βρει μόνη τη Ράνα στο μπάνιο. 

Η εξέλιξη θα αναστατώσει την ευαίσθητη ισορροπία του ζευγαριού και θα σπρώξει τον Εμάντ στην πεισματική αναζήτηση του εισβολέα. Ενός άλλου εμποράκου/Γουίλι Λόμαν όπως αποδεικνύεται, παγιδευμένου στις δικές του ενοχές και αυταπάτες. Μπορεί ο Εμάντ, άνθρωπος της εκπαίδευσης και του πολιτισμού, να τον καταλάβει, αφού μάλιστα «τον υποδύεται» στη θεατρική σκηνή;

Δευτέρα 12/03 στις 20:00 - Mustang

MUSTANG, ΑΤΙΘΑΣΕΣ (2015) 95'  

 Deniz Gamze Ergüven

η γυναικεία σεξουαλικότητα θεωρείται ύπουλη και επικίνδυνη δύναμη, που πρέπει αρχικά να καταστέλλεται και εν συνεχεία να διαφεντεύεται αποκλειστικά από τους άντρες.

Το Mustang είναι μια ταινία για το επίμονο κυνήγι της ελευθερίας.

Μέσα σε ένα συντηρητικό, πατριαρχικό περιβάλλον μεγαλώνουν 5 νέες κοπέλες. Δεν μπορούν να βγουν μόνες τους από το σπίτι, πρέπει να ντύνονται συντηρητικά, να παρακολουθούν σαπουνόπερες. Και φυσικά δεν μπορούν να ορίσουν οι ίδιες το μέλλον τους, ποιον θα παντρευτούν: οι γάμοι τους θα προκύπτουν από προξενιό. Όσο διεκδικούν όμως περισσότερες ανάσες ελευθερίας, τόσο περισσότερο εγκλωβίζονται σε ένα σπίτι, που σταδιακά θα μετατραπεί σε φρούριο & θα ελαχιστοποιήσει κάθε δυνατότητα διαφυγής.

Η Deniz Gamze Ergüven στο Mustang πραγματεύεται θεμελιώδη ζητήματα, που δεν αφορούν μόνο κοινωνίες όπως η Τουρκική, άλλα είναι περισσότερο οικουμενικά, όπως η ισότητα των φύλων και τα αναχρονιστικά έθιμα, που αν και περιορίζουν τις ατομικές ελευθερίες και τα δικαιώματα, οι κοινωνίες τα αποδέχονται σε μεγάλο βαθμό χάριν της παράδοσης.

Στις «Ατίθασές» της έχει θέση η ενδοοικογενειακή αποσιώπηση, η κάλυψη των ατασθαλιών από τα γηραιότερα θηλυκά μέλη του σογιού, το έμφυτο χιούμορ ενός λαού γεμάτου αντιφάσεις, τα σκοτεινά μυστικά εντός της οικογένειας, η καταπίεση μιας ολόκληρης πατριαρχικής κοινωνίας. Ο βαθμός στον οποίο επικεντρώνεται σε αυτά η Εργκιουβέν δεν είναι πάντα ο ίδιος. Η ίδια προτιμά απλά να εφιστά την προσοχή, να γνωστοποιεί τις καταστάσεις & να προτείνει τρόπους αντιμετώπισής τους, χωρίς να καταφεύγει σε διδακτικές υπερβολές.

Δευτέρα 26/02 στις 20:00 : Δύο Ημέρες, Μία νύχτα

Δυο Ημέρες, Μια Νύχτα (2014) 95'

Ζαν-Πιέρ & Λικ Νταρντέν

Κοινωνικός κανιβαλισμός & καθεστώς επισφάλειας.

«Ήταν πολύ σημαντικό για εμάς, να παρουσιάσουμε έναν άνθρωπο, που περιθωριοποιήθηκε, γιατί θεωρήθηκε αδύναμος. Η ταινία εξυμνεί τον «μη αποδοτικό» χαρακτήρα που βρίσκει τη δύναμη και το θάρρος να παλέψει μαζί με τον άνθρωπο του. Το γενικό πλαίσιο της ταινίας είναι η εμμονή με την αποδοτικότητα και ο βίαιος ανταγωνισμός μεταξύ συνεργατών, όχι μόνο στο Βέλγιο αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο» Ζαν-Πιέρ Νταρντέν

Η Σάντρα, είναι μια εργαζόμενη σε εργοστάσιο μητέρα, η οποία επιστρέφει από άδεια λόγω προβλημάτων κατάθλιψης.

Μέσα σε ένα Σ/Κ, που έχει στη διάθεσή της, πρέπει να πείσει 9 από 16 συναδέλφους της να αλλάξουν γνώμη και να αποποιηθούν το μπόνους των 1000€, όρο που έχει θέσει η διεύθυνση, ώστε να μη χάσει εκείνη τη δουλειά της.

{Στο διάστημα της απουσίας της είδε πως η "δουλειά βγαίνει και με 16 - έναν εργάτη λιγότερο δηλαδή", καθώς η "εντατικοποίηση της παραγωγής", "η αυξημένη αποδοτικότητα των εργατών" και η "συμπίεση του κόστους" είναι θεμέλιοι λίθοι του καπιταλιστικού μηχανισμού}

Μέσα από αυτή τη σχετικά απλοϊκή πλοκή, αποκρυσταλλώνεται η θέση της εργοδοσίας την περίοδο κρίσης του καπιταλισμού, που εκδηλώνεται με τον πιο αντιδραστικό τρόπο, επιδιώκοντας ουσιαστικά τη διαμόρφωση ενός πειθήνιου και ευέλικτου εργαζόμενου, που θα έχει ενσωματώσει τη λογική του ατομικού δρόμου και του κανιβαλισμού. 

 

Καθώς η Σάντρα επισκέπτεται τους συναδέλφους της, βλέπουμε σταδιακά ένα φάσμα αντιδράσεων μέσα από μια συζήτηση που εξελίσσεται σχεδόν με τον ίδιο τρόπο, υποδηλώνοντας τα διαφορετικά επίπεδα συνείδησης που επικρατούν στη σύγχρονη εργατική τάξη. Άλλοι θα δεχτούν αμέσως, άλλοι θα αρνηθούν πεισματικά, άλλοι θα ταλαντευτούν.

Εντέλει, η Σάντρα εκφράζει την αντίσταση που μπορεί και πρέπει να προβάλλει (έστω και μειοψηφικά) ο εργαζόμενος απέναντι στις σαρωτικές αλλαγές που επιδιώκει το κεφάλαιο, ελπίζοντας ότι στο δόγμα του "όλα ή τίποτα" θα περισώσει την εργατική συνείδηση με αξιοπρέπεια και εντιμότητα. Στα μάτια μας, με τη σκληρή αποφάση της εξωραΐζεται από το ήθος και την ακεραιότητα που επιδεικνύει. Από την άλλη οι μισοί εργαζόμενοι δικαιολογούν χωρίς κόμπλεξ και με ελάχιστες ή μηδαμινές τύψεις την επιλογή τους, προκειμένου να υπερασπιστούν το ατομικό τους συμφέρον, τον ακρογωνιαίο λίθο του καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης.

Δευτέρα 12/02 στις 20:00 : Ανθρώπινο Κεφάλαιο

Το Ανθρώπινο Κεφάλαιο (Il Capitale Umano / Human Capital)

 του Πάολο Βίρτζι, Ιταλία – 2013

Μία ενδιαφέρουσα μελέτη των επιπτώσεων που προέκυψαν - & όσων  αναδείχτηκαν - από τη χρηματοπιστωτική κρίση, τόσο σε οικονομικό, όσο κυρίως σε επίπεδο ηθικό αξιών. 

Ιταλία, Μιλάνο. Ένα τζιπ τρακάρει ποδηλάτη. Τί συνέβη εκείνο το βράδυ;  Πώς αυτό το ατύχημα θα αλλάξει το πεπρωμένο των πλούσιων οικογενειών Μπερνάσκι και Ροβέλι, που βρίσκονται στα όρια της χρεωκοπίας; 

4 κεφάλαια, το καθένα από τα οποία προσεγγίζει την ιστορία από την οπτική γωνία διαφορετικού χαρακτήρα.

Δευτέρα 29/1 στις 20:00: Leviathan

Ο Ρώσος σκηνοθέτης από τη Σιβηρία, Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ, δραματοποιεί το δίλημμα ενός ανθρώπου, μιας μεμονωμένης μονάδας, που προσπαθεί να ορθώσει ανάστημα σε μια τερατώδη καπιταλιστική εξουσία και αφήνεται στην απόδοση δικαίου από τους διεφθαρμένους ως το μεδούλι αστικούς, πολιτειακούς θεσμούς.

Στο «Λεβιάθαν», ο ήρωας της ιστορίας Κόλια ζει σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη στη Β.Ρωσία. Εχει συνεργείο αυτοκινήτων που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο εξοχικό με θέα τα νερά που κατοικεί με τη σύζυγο και το γιο του. Εκεί έζησαν στο παρελθόν γενιές και γενιές της οικογένειάς του. Ο δήμαρχος της περιοχής, ένας μεθύστακας ληστής, έχει βάλει στο μάτι τη γη του Κόλια. Αρχικά, προσπαθεί να τον εξαγοράσει, ο Κόλια όμως δεν ενδιαφέρεται. Ο δήμαρχος γίνεται όλο και πιο επιθετικός. Βάζει στο παιχνίδι την αστυνομία, μπράβους της νύχτας και τους δικαστές, που του χορηγούν εντολή έξωσης του Κόλια, ο οποίος απευθύνεται στο φίλο του, «δικηγόρο από τη Μόσχα», να τον βοηθήσει να μη χάσει την ακίνητη περιουσία του που κινδυνεύει με απαλλοτρίωση από τις τοπικές αρχές, έναντι απειροελάχιστης καταβολής αποζημίωσης... Ο Κόλια δεν μπορεί καν να φανταστεί το τίμημα που θα κληθεί να πληρώσει...

Ο «Λεβιάθαν» (2014), η 4η ταινία του σκηνοθέτη*, είναι ένα είδος μοντέρνας εκδοχής της βιβλικής ιστορίας του Ιώβ, με έντονο «κατηγορώ» & προς τον αργυρώνητο κλήρο της οργανωμένης εκκλησίας, συνεταίρο του παντοδύναμου πολιτικού συστήματος που εκβιάζει για τα κεκτημένα & τις ισορροπίες του με εμπόριο μεταφυσικής ελπίδας.

*Επιστροφή 2003, Εξορία 2007, Έλενα 2011, Χωρίς Αγάπη 2017

Προβολή ταινίας Δευτέρα 15/1, στις 20:00

Την Δευτέρα 15/1 στις 20:00 θα προβληθεί η ταινία:

"Ένα Περιστέρι Έκατσε σ' ένα Κλαδί"*
{..συλλογιζόμενο την ύπαρξή του}

*Από τον πίνακα του Φλαμανδού Π.Μπρούγκελ
Σουηδία, Νορβηγία / Μαύρη κωμωδία 
Roy Andersson: 2014, 100'

 Ένα ταξίδι που αποκαλύπτει την ομορφιά των απλών στιγμών, την ευτέλεια, το χιούμορ και την τραγωδία που κρύβονται μέσα μας, το μεγαλείο της ζωής, καθώς και την απόλυτη αδυναμία της ανθρωπότητας.

Με άξονα 2 Μπεκετ-ικούς χαρακτήρες χτίζει τα σκετς του απολαυστικά, διαποτισμένα από εκκεντρική κωμικότητα, μαεστρικά κατασκευασμένα, που αποζημιώνουν σε βάθος και σκέψη.